Ένα μήνα πριν από τις τελικές εξετάσεις μου, ήρθα αντιμέτωπη με το ανεξέλεγκτο άγχος μου.
Η Νάντια μας αφηγείται την εμπειρία της με την κατάθλιψη όπως τη βίωσε στο Πανεπιστήμιο και πως βγήκε νικήτρια.
“Ένα μήνα πριν από τις τελικές εξετάσεις μου, ήρθα αντιμέτωπη με τον τεράστιο όγκο ύλης. Άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα, ήμουν τρομοκρατημένη. Κάθε μέρα άκουγα πως ο βαθμός του πτυχίου μου θα επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή μου. Κακός βαθμός σήμαινε ανεργία. Χωρίς δουλειά, άρα και χωρίς χρήματα… λέγανε.
Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να χωθώ στο κρεβάτι μου, να κλείσω τα φώτα και να μην αντιμετωπίσω τίποτα. Απομονώθηκα από όλους. Άρχισα να τρώω πολύ. Όταν είδα τις αλλαγές στο σώμα και το δέρμα μου, αισθανόμουν πολύ χειρότερα. Σε δύο μήνες είχα πάρει 8 κιλά.
Ένιωθα μόνη και αβοήθητη, και όλο και περισσότερο ένοχη για την απραγία μου. Ωστόσο, ακόμα δεν είχα κανένα απολύτως κίνητρο για να κάνω το οτιδήποτε.
Μια μέρα ξύπνησα και κάλεσα τη μαμά μου κλαίγοντας και ήρθε να με δει αμέσως. Από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο σπίτι, είπε ότι δεν ήμουν η κόρη της που ήξερε τόσα χρόνια.
Με συμβούλεψε να πάμε σε γιατρό αμέσως, ο οποίος με διέγνωσε με βαριά κατάθλιψη…
Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να περάσω τις εξετάσεις μου ακόμα, έτσι κανόνισα να απέχω για ένα έτος από τις σπουδές μου ώστε να ηρεμήσω και να μελετήσω καλύτερα.
Από τη στιγμή που η πίεση της σχολής είχε μειωθεί, ένιωσα καλύτερα. Σιγά-σιγά, επέστρεψε στο πρόσωπο μου το χαμόγελο που χάθηκε κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους. Κοιτάζοντας πίσω, η χειρότερη απόφαση που πήρα ήταν να απομονωθώ από το περιβάλλον μου.
Καλώ λοιπόν τους ανθρώπους να μην κάνουν το ίδιο λάθος που έκανα και να μιλήσουν σε κάποιον εάν αισθάνονται πιεσμένοι από το πανεπιστήμιο ή το χώρο εργασίας τους.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, εξακολουθεί να υπάρχει ο φόβος ότι η κατάθλιψη θα επιστρέψει. Αλλά, τώρα ξέρω ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπάνε και με νοιάζονται, στηρίζοντας με σε κάθε μου βήμα! Ζω ξανά!»
(56960)